Al ieuwen hat it skippersbloed
de skûtsjes brûzje litten;
de hân oan ’t roer en skrep de foet,
de fûlens net te mjitten.

De skipper wie mei ’t skûtsje ien,
yn ’t boeisel stie syn namme;
doe joech de stêd it him te lien,
de line lei ferlamme.

Der kaam in teken yn it seil,
SN foar Snitser bolle,
in Grinzer skip, doe wol op peil
en gjin oerstjoere hollen.

Der wiene yn dat jier mar tsien
dy’t strieden om de eare;
de Grousters waarden nûmer ien,
de H moast it noch leare.

De bolle siet der tuskenyn
en al hoe’t hy ek balte,
syn ballen heinden te min wyn,
plak seis wie doe syn halte.