Ut ‘e hichte fan de útsichttoer
beseach ik ’t drok beweech
fan ’t masinale meanen:
ûngetiid fan koarte doer,
yn elke tel in feech,
it like my op fleanen.

Fierder rûn ik op it plattelân
en seach ’t beweech ris oan
fan’t jonkje dat dêr wenne:
hy hie in harke yn de hân,
as echte boeresoan
liet hy him oan my kenne:

‘Foar ús heit doch ik it hiele hiem,
ik moat betiid derôf,
want oars kin ik it skudde.’
Mei de tomme oan de riem,
sa frege hy him ôf
om no noch boer te wurden?

In wite stip links fan
de midden op ‘e kym
ferliest it fan it grien
en blau, mei stedske lym
stiif fêstset stien foar stien,
ferlern yn widens, net
ferlykber mei wat wie,
de flat.

In brún ferhaal dat op
de stange rêstend sit:
hy hiset seil en fok,
sylt hegerop en lit
him driuwe op it lok
fan widens, kleare kick,
want wit, dy fûgel dat
bin ik.