Hy hat my net ferplichte,
kom do mei de tiid werom
en spylje wer foar skientmefanger,
want foar letter wied er stom,
gjin wurd mear fan de flear.

Wat is de tiid?
De dyk hat noch syn berm en namme,
’t bûtlân rint it jier troch nei de mar,
de beammen steane noch op stammen,
yn de fierte rint it grutskipsfar
en ’t gea is wiid.

Ik wol wer oer him dichtsje,
oer syn fruchten út ‘e blom
yn ’t ljocht fan alle dagen koarter,
want de ierde freget om
de siedden fan de flear.

De wyn seit wier wat yn in oere
barre sil, stekt op en waait
it skiere nei de fierte.
No kin it ljocht it lânskip roere
dat yn kleare kleuren baait,
de middei sil it witte.

De sinne bliuwt net yn de midden
tusken moarntiid en de jûn,
mar sil syn geunst ferdiele.
Hy sakket diskear yn ’t fermidden
fan de tinten dy’t, ûntbûn
fan dize, folút strielje.