De wite stien yn diggels brutsen
lit de rjochting sjen
nei’t iere lok fan beide minsken,
letter yn twa stikken lutsen,
yn it iene ek de bern.

Yn blauwe stien troch streamen slipe
komt it wyt op kop
as teken fan it skomjend wetter,
earst noch wikend, yn syn gripe
fierde ’t him doe fierderop.

Gjin streamen fan miljoenen triennen
koene dizze stien
bewege tusken Auschwitz’ bylzen;
’t kapke sjocht men mar allinnich,
’t ûnderste dat wit gjinien.

Bestimming hat in eigen aard:
in ideaal foar letter,
op ‘e wjukken fan de ear,
ferslein mei gouden letter.

De wjukken slaan de ôfstân fuort
en litte tiden jeie,
swierte sakket nei de grûn
dêr’t jagers hjerstmis jeie.

De kop is ûnder, heech de sturt,
wat sprekt fan kearde stimming;
flecht is oan de ierde bûn
en hat in einbestimming.