De beamgroep yn de fierte
hawwe kij gjin boadskip oan,
mar ik woe wol graach witte
hoe’t dêr libben lei bestoarn.

Ik hie der earder hinne
west, mar ’t wetter hold my tsjin,
no koe ik hichte winne,
oer de hikke nei myn sin.

Dêr wachte my de koaiker,
in skym út earder tiid:
‘Ik ha foar dy de koai klear,
lit ús slûpe nei de striid.’

Ik moast wol sân kear bûge,
oars waard ik Absalom
dy’t yn de lytse loege
mei it hier oan tûken hong.

De koaiker sweefde better
tusken reid en beamte troch:
‘Sjoch, dit is no myn wetter
dêr’t ‘k myn einewurk op doch.’

Ik seach noch amper wetter,
ek gjin ein dy’t fleach of swom,
iksels swom efkes letter
yn in droege fangpiip om.

De koaiker en syn hûntsje
dreauwen my doe nei de ein:
‘Dyn nekke yn in rûntsje,
dan bist gau nei gichem flein.’

Ik fleach… mar nei de hikke
en beseach it fûgelboerd;
de deastraf troch te stikken
gong hurd hurd en sûnder bloed.

Farwol mar tink net, twatûzensân,
dat ‘k yn de lijte stie
te skûljen foar dyn moard en brân
geraas, want wa is dôf en blyn
foar wat oan ús foarby gie
oan wolken, weagen, wiet en wyn?

Farwol, do bist foarby de finish fearn,
ik hold wol fan dyn striid
mei dûbel reef, fûl as in earn;
do strykst it seil en hast ferlern,
de loft lûkt ticht, de sinne giet
no ûnder, mar komt wer, oant sjen.