Ik fluite en de ko dy’t weide
op ‘e prikkels fan syn magen,
die direkt de kop omheech;
ik seach, dêr stie se yn de greide
as soliste troch de dagen
tusken kypwein en myn each.

’t Gefoel om ôf te gliden
sûnder hâlder fan in hân
mei de gong fan fallend sân
en de kypwein sil wer ride.

Ik fluite nei de kij dy’t rûnen
yn in lange rjochte rige,
fierste fier om op te sjen;
ik seach en tocht oan de miljoenen
yn in lange rjochte rige,
manlju, froulju en har bern.

Dêr eage Adam earst noch jong
wylst hy de dieren komme liet
en harren nammen suver song,
gjin bist dat sûnder stimpel siet.

Sjiraffes stimpel wie wat mear
as ’t rêchkrús fan de simpelspin,
dat Adam wie mei ’t krús gau klear,
wat hegerop wie him nei ’t sin.

Sa klom er by de nekke op,
fier boppe Itens’ toerspits út,
berikte lykwols net de kop,
’t begjin wie oars as it beslút.

Hoewol’t it hjerst wie, griis en kâld,
en Adam song op eigenwiis,
kaam Eva wizer op ‘e wrâld
yn Itens, dochs noch paradys.