Pluk het leven van Pompeii,
want de straten zijn er recht
en stappen klinken op ’t plaveisel,
pluk de kleuren vlug vandaag,
want alle bloemen bloeiden echt.

Na de bouw van ’t bloemenkraampje,
schragen, planken en een doek,
wel honderd rozen, alle soorten,
slaat zij om het roze kleed,
de kleur die maakt haar armoe zoek.

Klanten die er klinkend komen,
recht de straat door en de poort,
met zinnen die wijd open trekken,
kiezen geuren voor vandaag,
de kleur die bij hun rijkdom hoort.

Pluk het leven van Pompeii,
want de straten zijn nog straat,
waarop ’t plaveisel ligt te klinken,
pluk de kleuren vlug vandaag,
omdat het kraampje er nog staat.

* Schilderij ‘Het bloemenstalletje’
( 1880 – 57.8 x 79,3 cm.)

Ik sta niet op de strepen
van het kleed om hoog te reiken
naar gedachten in de vlucht
die filosofen eraan geven,
want die blijven in de lucht.

Ik spreidde ’t kleed en legde
’t kussen om alleen te liggen
tussen marmer en plavuis,
om leeg te zijn en licht te leven,
want vandaag is niemand thuis.

Ik pluk de dag en waaier,
zie de zon als tweeling rijzen,
blaas de veertjes in de lucht,
gewoon om ’t liggen te beleven,
ook het dalen uit de vlucht.

* Schilderij ‘Dolce Far Niente’
(1879 – 49,5 x 36.5 cm.)