It feest brekt yn de jûntiid los
fanwege ûnbeheinde romte
yn ’t gigantysk folle telgebou
fan rjochte streken, hjoed de kromte
lykwols fan it tintdoek, as
it moat wol tûzen yn de kou.

It sfearbestean fan yn de roef
fan berte oant op slach fan stjerren
mei dêrfoar de romte fan it rom,
de fracht fan man en frou tegearre,
brocht de ivichheid foar proef,
it stal stie nei de nacht wer krom.

Hoefolle gielbrún minskedrek
ha grêften wol net frette
moatten, want wa wist fan wetten
foar ’t miljeu in boppestek?

Wat ieuwen ûnder wetter sit,
sil wol wer boppe komme.
Hat de baggerman dan romme
oars as yn de grêft syn sjit?

In keunststofhúske is it plak
foar syn natuerlik sitten,
efkes ’t baggerjen te litten,
rêstich deljaan op ’t gemak.

En binne alle grêften keard,
wa sil it húske sljochtsje?
Wetter kin de drek befjochtsje,
gielbrún wurdt wer helder read.