Ut ‘Friesland Post’ july 1989

Hy hong der faken yn,
de flagge read as bloed,
earst út in fjurrich moed,
mar nei de finish skyn.

Dan gong er rap derút,
in buorrel en wat praat
en skippers waarden maat,
noch ientsje ta beslút.

Mar sa koe ’t langer net:
protest is in protest
en hat de finish west,
dan jildt de wedstriidwet.

It hinget der no yn
mei ’t wetter op it dek
en hjoed gjin grutte bek,
mar flagje tsjin de wyn.

It koe net oars, it stie al fêst
dat Anne* wurde soe de kampioen
fan ’t lêste jier fan tachtich,
want seis punten foarsprong like bêst,
dat wie wat elk dy moarns noch fûn.

Sa hie ’t ferstân it heechste wurd,
gefoelens lykwols weagen ’t fuort.

Gjin senuw stie by Teake** strak,
ûntspannen siet er oan ’t Wâldseinder roer
en starte allemachtich,
wylst De Jouwer dreau as jarrebak,
dêr wie gjin strideraasje oer.

It sûn ferstân sei tsjin ’t gefoel:
‘Hat silen foar De Jouwer doel?’

It doel wie skûtsjekampioen,
mar Anne lei fierhinne achteroan
en fielde him ûnmachtich;
troch gefoel en twa protesten bûn,
foel hy dy middeis fan de troan.

’t Gefoel jûchheide tsjin ’t ferstân:
‘Do hast perfoarst dyn hichte hân.’

* Anne Tjerkstra
** Teake van der Meulen