De eagen ljochtsje op
troch ’t each dat ljocht útstrielt,
se rjochtsje harren kop,
wa wit hoe’t ljochtsjen fielt?

De skrik om ’t lûdleas skot
dat slacht foar ien tel blyn
of yn it each de spot:
do bûten, wy deryn.

It each is rjochte op
’t beweech fan wyt en swart,
de mazzel of de strop,
wa’t oanfalt en wa’t wart.

Dit each jout it gefoel
fan broer yn ’t lyts en grut;
de lêste hat in doel,
de earste stiet foar skut.

De jierren troch wat heger,
genen siet dat sûne stribjen yn;
wat minsken diene, like skyn,
sy wiene fan nivo wat leger.

Ynienen kaam der aksje,
triljend seach klimop de drokte oan,
in kraan spriek op in hege toan,
it skeelde mei de beam in fraksje.

De hichte sil it winne:
folk fierhinne nei de lichte ta
wol wjukkeljend de romte ha
op har balkontsje yn de sinne.