As de drank nachts weaget yn it liif,
noch te betiid foar sloop en lekkens,
raze harsens alle triedden los
en easkje fette weagebrekkers.

Sletten tinte fan de fint of ’t wiif
ropt op om ’t letterseil te striken:
gjin kroket, skuor dan der mar op los,
in twirre lûkt it út ‘e liken.

Stiet de mêst fan giele geilens stiif,
dan krûpt it seil wer yn de hichte
mei in triedsje yn de neinacht los
lavearje liven nei de lichte.

Slachtedyk dy’t iensum troch de ieuwen hinne
foar ’t bedrige folk de see fersloech,
mar selden koene weagen ’t fan dy winne.

Inkeld trije huzen ha har oan dy klamme
op dit plak dêr’t romte harren droech
en selden mar hast yn de need dy skamme.

Tusken rûge stoarmen yn woest rêst en romte
dy’t folslein behearden ta dyn foech,
sa koest genietsje fan it fee en blomte.

Mar sy slaan foar massamaster op, de minsken
mei har kilometers foar de boech,
dy’t slangekronkels yn it rinnen winskje.

Dan de âlde master, inkeld mar as rinner,
dy’t dy, Slachte, mei troch ’t libben droech
en do ek him, jim beide binne minner.