Wylst it tsjuster jaget oer it swurk
en weagen rôlje razend oan,
belibje lytse minsken ’t grutte wurk
fan kening See heech op ‘e troan.

De seelju op it sinkend dek
beskreauwe ’t needlot op ‘e wyn,
wylst seilen slaan en mêsten kreakje,
fersûpt it lûd, wurdt libben skyn
en makket kening See har gek.

De sjoggers, streekjes op it strân,
djip yn it kraachbûnt fan de jas,
kin ’t skouspul fan tichtby beëagje,
want eagen litte net gau los
wat kening See slacht mei syn hân.

De fiskers ha op tiid it swurk
besjoen mei ’t each op kommend waar
en brocht de boaten troch de brâning;
wylst kening See stjoert baar nei baar,
ferdjipje sy har yn it wurk.

As it tsjuster fan it griis fertelt
hoe’t kening See de wrâld regeart,
dan sjocht de minske hoe’t syn libben telt
en wat er fan it needlot leart.

* Jan Porcellis (1584-1632) wie ien fan de earsten
dy’t op it mêd fan de seeskilderkeunst
in ienheid fan kleur, ljocht en romte berikte.
Hy wie de eigner fan in ‘jachtschuyt’
en koe it wetter dus fan tichtby.

Dêr stiet se heech en grutsk, goadinne fan de jacht,
mei nêst har ’t wyld, it hart as proai,
de timpel hâldt oer ’t folk de wacht,
it alter stiet yn blommetoai.

De beide Grykske helden, Pylades en maat
Orestes, woene ’t byld werom,
mar ’t waard har needlot, troch de haat
fan Tauriërs stoar wei har rom.

De boal stiet klear, de hannen om it kneppelhout,
en wachtet op de offermins:
se gunne, mei de dea fertroud,
elkoar de lange libbenslins.

Lykwols Orestes’ suster Iphigeneia
rêdt fan it lôgjend alterfjoer
de beide trouwe freonen, sa
wint frouwemoed fan boalekloer.

* Pieter Lastman (1583-1633) makke fan 1603 oant 1604
in reis nei Italië. Op it skilderij ‘De Offerstriid’ (1614)
kin men de ynfloed fan de Italiaanske Renaissance merkbite.