De fjilden binne weagjend wyt,
mar lit it warber hânwurk thús,
want rispje is gjin opsje,
earst moat wol syn skientme kwyt,
dan dûnset op ‘e wyn it plús.

De stâle draacht as lea de kop
dy’t heech stekt mei it each op wyn,
want weagje is in opsje,
foar wa’t loslit, wurdt it top
of flop, wol mei de gong deryn.

De geast waait wêr’t er hinne wol,
mar toevet by it wite fjild,
want ienheid is de opsje,
earst fan groei en skientme fol
foardat de wyn it plús optilt.

Mar watfoar wei dan ek,
ik moat wol troch, de krusing oer,
de tiid lûkt my al rinnend fierder,
tusken ús is amper rek
en nut of niget: rêst noch doer.

Sa ûnderweis in boerd
dat skreauwend read wiist op gefaar
fan ’t eigen krusiale krúspunt
mei it brekpunt yn it bloed,
depresjedjip en min it waar.

Mar watfoar krupsje ek,
ik moat wol troch, de krusing oer,
de fyts op foar revalidaasje,
fierder rôlje is’t him krekt
mei eigen hannen oan it stjoer.