Ien set op in hease kiel
om ’t fromme godsfolk op te roppen;
it hat oan ’t himelsk erfskip diel,
want alles komt fan boppen.

Troch de wike draait er rûn,
in pronktopstik op alle winen,
oan grûn noch grêf noch goaden bûn,
syn ropping is wjerskine.

Ridderlik stiet hy symboal
foar hoofske leafde en fiktoarje,
net bang foar fijân en foar boal,
syn ropping… skyn ferdoarje.

Wy ha wat foer op ’t pantsje dien
en ’t midden op ‘e hage setten,
want mei kryst lei der noch snie;
in ingel is derhinne gien
en hat fan ’t krystmiel fretten.

Op earste krystdei ha ‘k har sjoen,
se stiene yn it fjild te klomjen
yn in ploechje op it grau,
de hoeders fan de kâlde grûn,
se woene har fermomje.

Op twadde krystdei seach ik har,
in seistal wizen út it easten,
troch Herodus achter ’t gaas,
de eagen ljochten lijen, mar
it Bern koe har net treaste.