De stam hold har net tsjin,
dat sy koe maklik by de apel,
dy’t har taglom as in glêde dream;
de hap wie net nei ’t sin
en fierder neaken like stapel.

Har sin gie út nei klean,
dy’t knipend kamen om har hinne,
’t wie it fruchtfleis fan de apel, dat
sy koe net langer stean,
lit stean fan neaken fierder rinne.

Sjoch dy ferstive lea,
de tiden troch sa langút lizze
troch it fruchtfleis fan de apel, dat
ferwiist nei druk en dea,
mar pitten sille bloei foarsizze.

Noch bern, mar wol op ’t glêde weagje
mei twa smelle izers op ‘e baan,
hoe lang dy foar ’t gefoel ek eaget,
folop sil ’t foldwaning jaan.

Al sterk, dus bealgje op ‘e brêge
oer de Swette, planken riderheech
en om in grut publyk te dragen,
foar ’t gefoel is ’t noch te leech.

En as it yn de takomst heve
sil, dan binne bern en iis al sterk
en kin de brêge wat belibje,
wurdt der âle: ‘Earste, Tsjerk!’