’t Lemieren kleuret fel it westen,
want de sinne komt deroan, is ’t argumint,
en iepen skoot no elk appartemint
út tank foar dizze iere geste,
mar de miuw negeart de hint.

Mar dan, as klonken skeppingslûden,
spriedt er breedút wjukken, wurdt it west of east?
Of loft of wetter, wat komt lêst, wat earst?
In dûk foar ’t fielen fan de goede
wei, de dage yn syn geast.

Stadich foer in giele boat de dize yn,
wylst miuwen boppe ’t skiere wetter kriesden
dat it rap rûn nei de ein
en neat op leger wiisde.

Stobbewylgen stiene stiif by hurde wyn
en ien dêrfan hie ’t boadskip dêr’t ‘k fan griisde:
mei The Netherlands wie ’t sein,
berjocht út Kopenhagen.

Dreamend echt, wat wâlet werklik, wat is skyn?
Ik rin by ’t wetter lâns de lêste dagen.