De man koe net sa lizzen bliuwe,
as foarhinne fielde ik de plicht
op joadske wize te begraven;
‘k rûn gefaar, dus moast it út it sicht,
it tsjuster soe der net oer skriuwe.

Begrave sûnder oan te reitsjen
’t lyk, dat slagget net, dus wie ‘k ûnrein
en moast dy nacht wol bûten sliepe;
lokkich hie ‘k net lêst fan kjeld of rein,
de Hear soe oer syn tsjinner weitsje.

Ik hearde ’t tsjilpjen fan de mosken,
fielde yn de eagen wat skerp biet,
ien fan de fûgels hie grif skiten;
neat koe ‘k sjen, myn wangen waarden wiet,
ik ha fergees de eagen wosken.

* Ut ‘Keur de Historie van den ouden en den jongen Tobias’
Yllustraasje ‘Tobit begraaft it lyk en kriget moskestront yn de eagen’

Lit my myn eigen lot fertelle
no’t ik balling bin yn Ninevé,
in stêd fan keninklike graasje,
oars as Tisbe, dat fertroude stee…
wy dronken út deselde welle.

Mei Anna gean ik troch it libben
en mei Tobias, ús iennichst soan,
in libben yn in frjemde naasje,
dêr’t de oarders komme fan de troan…
ik ha altyd it rjocht neistribbe.

It ûnrjocht makke faakris liken
fan de Joaden, net om oan te sjen,
dy’t ik begroef yn ’t neare tsjuster;
myn besit gie troch dat wurk ferlern,
mar wêrom soe ‘k foar ûnrjocht wike?

De omkear kaam nei fyftich dagen
mei de moard op kening Sanherib,
syn libben wie foargoed fan juster,
mar foar hjoed kriich ik in fêste grip
en koe it joadske lot wer drage.

* Ikoan ‘Tobit’