Elk mei dy earste nacht wol witte,
fan de achtste man op Sara’s bêd,
de rook fan fiskehert en lever,
satan flechte, fan de stank al sêd…
koe Tobias syn fangst ferjitte?

Syn reismaat hie him paadwiis makke,
stjoerde ’t oan op ’t hert fan fisk en frou,
dat Tobias gie op ‘e knibbels:
‘Tankewol, Hear, ‘k bliuw Jo ivich trou,
de dea noch satan koe my pakke.’

Heit Ragûel hie gjin fertrouwen,
dat hy groef in grêf yn neare nacht
foar Tobias, dy soe wol stjerre,
mar hy dreamde oer syn nûmer acht,
it koe net oars, ’t rûn út op trouwen.

De feinten moasten ’t grêf tichtsmite…
iepen lei de takomst foar it pear:
earst feest, dat duorre fjirtjin dagen,
doe lei de heale erfenis al klear,
in libbenlang om fan te iten.

* Pieter Lastman (1583-1633)
Skilderij ‘De houliksnacht fan Tobias en Sara’

Heit Ragûel liet daliks witte
dat er Tobias wol sitten seach,
it oansjen wiisde op famylje;
’t praat kaam ek op Tobits bline pleach,
se ha wat triennen rinne litten.

De ingel Rafael ferhelle
dat der praat west hie oer man en frou:
’t ferbûn fan Tobias en Sara
brocht de brêgeman net yn it nau,
it kwea koe mar oan sân ta telle.

Heit Ragûel seach dat wol sitten,
joech syn iennichst dochter no as breid
oan Tobias, hy wie de achtste,
wol bysûnder, net gewoan in feit,
in trouferbûn kin men net mjitte.

* Jan Steen (1625/1626-1679)
Skilderij ‘It houlik fan Tobias en Sara’