Doe sloech er ta, noch net mei macht,
it reid bleau yn balâns,
mar ’t wetter wie bestjurre.

Gjin noed noch foar de âlde beam,
dy’t skean stie nêst de sleat,
syn stam soe it wol hâlde;
mei syn taaie tûken bleat
fersonk er yn de dream.

Doe striek de wyn oer ’t wetter, skeat
de drippen yn it neat
en sierde swier de stâle.

Wa wit it nut fan kleure bollen,
bloeiend troch it hiele jier,
want winterfêst
beskerme achter hout en trie;
is ’t foar de sier,
de klim, de sprong,
wa wit om op te fallen.

It falt wol op, dêrachter rinne
markols yn in kâld kontrast
mei fêste bloei;
se frette har rap winterklear
en is de bast
bol, barstend fol,
dan sil it barre kinne.

It bart net faak, it lette bloeien
fan in roas, ryp foar de fal,
fêsthâldend wol,
in glim noch fan de sinne.