Twivel

Tusken wolk en himelsblau
is de bôge yn syn elemint,
in knypeach fan de sinne,
wylst it grien in glimke krijt,
gjin pylk oan hichte wint.

Tusken wittenskip en himelsk lûd
bin ik oan twivel wend,
om beide kin ’k net hinne;
ljocht dat brekt, hat ús fernijd
dat alles wurdt bekend.

Earder joech in delgeand lûd hâldfêst,
dat tenei gjin floed it wint
fan wolkeloft en sinne,
dat is wat de bôge seit,
mar wêr’t it hinne rint…

… mei it klimaat? De twivel jout gjin rêst.