Zwiepend heeft de staart haar voortgedreven,
maar de zee was kalm die dag
en ook de horizon bleef leeg.

Nu omarmt de staart haar slanke heupen,
kamt zij zingend ’t rossig haar
terwijl haar blik de golven weegt.

Stille parels in de schelp getuigen
van de tranen in het uur
dat zij de zeeman onder kreeg.

Hard zijn stenen die niet kunnen vrijen,
wreed de golven zonder lijf,
haar eigen wordt slechts schoon geveegd.

Nu weerkaatst de ruige rots geluiden,
zwiept haar stem de golven op:
‘Breng hem opdat ik staartkracht pleeg.’

* Schilderij ‘Een zeemeermin’
(1900 – 96,5 x 66,6 cm.)