Dêr’t rûzen yn in fier ferline
weagen en ferhalen tagelyk,
de Middelsee rûn op ‘e dyk
fan ’t poldereilân, stiif fan klaai,
dêr koe men Eastereiners fine.
Yn ’t easten fan de polder wrotten
frije Friezen út ‘e lichte wei
nei boppen oant de terp der lei,
wat tichter by it driuwend swurk
rûn ’t sykjend folk mei droege fuotten.
Se sochten wat se doe noch misten,
folle heger as har eigen wurk,
as ’t sjongen fan de lytse ljurk,
it wie it sykjen nei de graal
dêr’t op ‘e wrâld in pear fan wisten.
Doe boude hear pastoar in tsjerke,
sprekkend yn in goddelike taal
de seine út oer ’t wynferhaal
fan tsjelk en geast, mar sjongend fûn
er net de ljurk mei sterke flerken.
De haadling woe it oars besykje,
mei in sterke stins op tsjerkegrûn,
dat hy it fan it godshûs wûn
yn hichte, mar hoewol’t er klonk
mei eigen tsjelk, koe ’t him net lykje.
Sa ha pastoar en haadling striden
mei in eigen hege bou en dronk
om macht dy’t harren siele wonk,
de graal lykwols kaam net foar ’t ljocht,
dy wachte stil op oare tiden.
Doe kaam de tiid dat se wol seagen
dat har macht gjin heil op ierde brocht
en ek gjin graal dêr’t elk nei socht.
Wat wie ’t, in tsjelk of faaks in skaal?
Of wie ’t in Eastereiner leagen?
Se ha doe sels de wierheid skepen:
yn de tsjerke kaam in eigen graal,
de hichte yn, in pracht doksaal*
foar Easterein syn katedraal,
dat nimmen hat de macht wer grepen.
* In doksaal is in fersierde skiedingswand
tusken koar en skip fan in tsjerke. |
