Se leine wurkleas yn it iis,
it skûtsje en de rûnfeartboat,
ferslein troch kening Winter;
beide fûnen it in griis,
sa fêstlein fielden se net minder
as har nommen by de poat.

It teiwaar friet de iislaach fuort
om ’t skûtsje en de rûnfeartboat,
befrijd fan kening Winter;
beide spuiden noch raar guod,
want harren lizzen waard net minder,
wylst allinnich ’t farren scoret.

It oerlis hie gau resultaat
fan ’t skûtsje en de rûnfeartboat
tsjin ’t sin fan kening Winter;
beide smieten ’t op ien kaart:
folsleine fúzje, ’t koe wol minder,
motorsile, dûbel snoad.

’t Wie ien en al beweech,
it fûgelwrâldsje yn panyk,
want frjemden krongen yn har ryk
en dêrom waard it libben dreech.

De markol rôp fan: mar
dit jout ús wrâld in frjemde draai,
de ein fûn hjir de ein fan wei,
dat elkenien wie it te bar.

Se setten doe de oanfal yn
mei wylde lûden fol fan haat,
har kamp smiet frjemden fan de kaart,
sloech alle koarsang yn de wyn.

Mar ’t hie ferbylding west,
it fûle striden wie wiswier
tsjin resten fan it smoarchste dier,
dy hiene harren wrâld ferpest.