In lytse pleats as in ikoan
fan bodzjend folk yn it ferline,
it wyt sprekt op in oare toan
fan byldzjend folk om foar te skinen.

Elizabeth as in ikoan
fan bylden kommend út ‘e siele,
jout oaren de betsjutting oan,
wol hichtepunten mei har diele.

Sa ljochtet op in nij ikoan
út Ruslâns ieuwenâlde boarne
dy’t streamt fan doe oer hjoed nei moarn,
oerdei de sinne, nachts de moanne.

As lêste Leo as ikoan
fan tsjinner om it byld te wijen,
Immanuel wurdt sa Gods soan
om al it âlde te fernijen.

Beide seagen nei de maitiid út
en fierden dy al fêst,
de plom beweegde foar in glêde tút
en hong as flagge yn de mêst.

De mêst seach dat lytsachtsjend oan,
mar koe der net foarwei,
stie alle dagen stokstiif as de troan
foar ’t Fryske tindoek simmerdeis.

De reidplom kriich in earbetoan
fan wolken as in swan,
om’t hy fleksibel wie as âlde kroan
en ’t mei de mêst besocht as span.