’t Is by elkoarren brocht,
doe waard it wer in hege stam,
in twadde libben yn de loft,
beswierre mei in oar syn nocht,
nei elke tocht wer stiif en lam,
úteinlik brutsen sûnder lof.

Sa wurdt de griene gloarje stof,
mar tusken beide is ferskil:
de mêst fergiet sa sûnder mear;
al rûke deade beammen mof,
se wurkje ûndergrûns en stil
en jouwe ’t libben alle ear.

No is de loft allinnich griis
en weaget wetter om de romp,
it skûtsje as in lege klomp
of lamme swan is wol sa wiis.

Wiis wie ’t om wjukken los te slaan,
derôf te lûken ek de sturt,
de kop hat winters ek gjin nut,
mar dan soe ’t skip him wol bejaan.

In griis soe ’t wêze foar de swan
om ’t selde by dit dier te dwaan,
hy moat him yn syn wrâld ûntjaan,
it jier troch nimt er it derfan.

De fiver hâldt him lykwols fêst,
wylst skippers sjitte op de tros
en skûtsjes fleane brûzjend los,
de romte op foldocht it bêst.