It giet nei ’t suden ta,
in romte as de wide see
foar skippers om deryn te batsen
mei de mûle fan no sa,
de noas fol fan DE.

De tosken opinoar,
de tearen as de fokkeskoat
sa strak, de eagen lykas spjaltsjes,
’t is de fokkenist syn kar:
de twadde man oan board.

Hoe’t Yme* hjoed ek fjochtsjend skuort,
De Jouwer krijt it tsiende skot.

It hiele lichem plat,
de spieren fan de spanning strak,
de eagen sjittend nei de finish…
wat wurdt hjoed it skipperslot,
it tredde of it lêste plak?

Hoewol’t er oer it boeike fart,
is ’t as foar Ulbe** ’t wûnder bart.

* Yme Waterlander fan De Jouwer
** Ulbe Zwaga fan Ljouwert wurdt
tredde by Terherne,
om’t Berend Mink it protest ynlûkt

Elk wit, der moatte grinzen wêze
fan net fierder, hjir oan ta
en wa’t dêroer giet, wol de boeien ha,
wat better is as wetten lêze.

It wedstriid- en tribunewetter
binne skieden troch it read
fan boeien, mar de ûnderfining leart:
soms fleane bollen op ‘e kletter.

It barde yn it neare tsjuster
op ‘e grins fan Earnewâld,
it tilde readich op, wol fjirtichfâld,
se wiene daliks ’t far al bjuster.

It gie oer alle grinzen hinne,
springend as in skippybal,
foarby Terherne kaam de frije fal:
in hekserûnte yn de sinne.

De grinsferlizzers, net te finen,
ha de plysje klauwen jûn,
it tilde op fan boaten, yn it rûn
liet elk syn ljocht oer ’t foarfal skine.