Kullervo, toen je nog een kleuter was,
vertelde Untamo, je oom,
dat je als eenling in het leven stond,
maar jij vertelde aan het mes je droom
van dat het van je vader was
en dat je eenmaal hem weer vond.

Maar dromen mocht je niet van Untamo,
je had als kind een grote mond,
vond hij en voor een appel en een ei
verkocht hij jou, nog minder dan een hond,
aan Ilmarinen, smid en co.,
jouw droom, het mes, bleef trouw jou bij.

Smid Ilmarinen zag geen smid in jou,
maar wel een hoeder van zijn vee
in ’t verre oord, waar jij een eenling was;
zijn vrouw, de slang, gaf jou een steenbrood mee
als teken van je stalen trouw:
het mes dat van je vader was.

Kullervo, als een stam zo recht sta jij,
onbuigzaam in je woedebui,
omdat de steen in ’t brood het messtaal brak:
‘Vervloekt de slang en al die stalen lui
die handelen in vee en mij
erbij, wacht maar tot ik ze pak!’

* Schilderij ‘De vloek van Kullervo’
(1899 – 184 x 102,5 cm.)

Zwart is ’t water van de doodsrivier
waarin alleen de zwaan kan zwemmen,
sierlijk van de kant vandaan
waarop de stenen bloeden.

Levenloos, nog slap in elke spier,
ligt hij naast haar naar lucht te happen,
held Lemminkäinen die
zich naar het water spoedde.

Voor de liefste had hij nog de taak
de zwaan te schieten en zijn slappe
hals te vormen tot een krans
waarin zij beide pasten.

Toen verscheen de herder met zijn boog
waarvan de pijl zijn hartslag stopte,
’t lichaam raakte uit balans,
in delen in het water.

Zou een moeder niet haar zoon, de held,
weer helen en tot leven wekken?
Nog ligt hij daar levenloos,
maar ademt even later.

* Schilderij ‘De moeder van Lemminkäinen’
(1894 – 18,5 x 19,5 cm.)