Zijn zusje was in zee verdronken,
aangerand door Väinämöinen
– Aino, zout zal zijn mijn wraak.
Vol haat ging Joukahainen
naar de kust waar golven droevig klonken.

Toen klonk ’t geluid van verre hoeven,
’t was het paard van Väinämöinen
– Aino, zoet was eens mijn taak.
Bedroefd ging Väinämöinen
naar het noorden om geluk te proeven.

Haar dochter was in zee gebleven,
uit het zicht van moederogen
– Aino, bitter is mijn hart.
‘Niet schieten, Joukahainen,
laat hem in het land van ’t noorden leven.’

Toen zoefden een voor een de pijlen
naar het paard, geen mededogen
– Aino, ’t leven is verward.
Vloog daar niet Väinämöinen
met een arend, vleugels om te zeilen.

* Schilderij ‘De wraak van Joukahainen’
(1897 – 125 x 130 cm.)
 

Hoe kan een broer zijn zuster geven
als de hoofdprijs in een zangfestijn,
een mooie meid met goudblond haar.
Toen Väinämöinen winnaar werd,
zag Aino ’t korten van haar leven.

De grijze vrijer, tussen bomen,
even oud en kreunend als hijzelf,
liep liefde zingend achter haar.
Toen Väinämöinen winnaar werd,
was dat het einde van haar dromen.

Het meer lag blinkend al te wachten
op het lieve leven en de dood:
de liefde zette uit zijn koers,
zij zag de dood aan met een blik
die om zijn oude geilheid lachte.

’t Verdrinken ging gepaard met kleuren
als de tekens van een nieuw begin,
de aanzet tot een eigen koers;
zij zong als waternimf het lied
van vrijheid na een oud gebeuren.

Drieluik ‘De mythe van Aino’
(1888-1889
middenpaneel 155 x 152 cm.
zijpanelen 155 x 75 cm.)