Lichtend rijst het uit de zwarte zee
als plaats waar heersen Griekse goden,
weerkaatsend nog de avondgloed,
maar ’t is het eiland van de doden.

Elf keer mocht hij trotse vader zijn,
als kunstgod over hen gebogen,
aan vijf bracht hij de dodengroet,
een god met tranen in zijn ogen.

Lichtend staat hij voor de korte kist,
verkleind in ’t zicht van hoge bomen,
die wachten op zijn levensmoed,
omdat zij vaak van doden dromen.

Wachters overleven ’t laatste uur
van hem die god was door de noden,
hij staat niet meer in lichte gloed,
de tombe heeft hem rust geboden.

* Arnod Böcklin (1827-1901),
een Zwitserse schilder, reisde zijn leven lang
tussen verschillende steden in Europa.
Hij maakte vooral schilderijen met
zinnebeeldige voorstellingen.
Schilderij ‘Het eiland van de doden’

Geen tijd houdt eeuwen stand,
stort in met goed en kwaad
zoals het vaker gaat,
de stoet trekt door het land.

Geen mens heeft dit gewild,
’t geweld heeft hem onthand,
zijn voeten staan in brand
terwijl de bodem trilt.

De stoet trekt stapvoets voort,
een wagen ratelt mee,
waar is het stomme vee
dat van geen omkeer hoort?

De varkens breken los,
de chaos is compleet,
één vindt een diepe spleet,
wroet door en is de klos.

De revolutie breekt
het hek en kruis, het eind
van wat voorgoed verdwijnt
of weer de kop opsteekt?

Een nieuwe tijd breekt aan,
veel goed, een beetje kwaad
zoals het vaker gaat,
voor jaren weer ruim baan.

* Henry de Groux (1867-1930),
een Belgische schilder die in
Frankrijk zijn carrière opbouwde,
vond vooral bij schrijvers waardering.