Kom nei de Offenwierster kom
dêr’t noch de âlde tsjerke stiet,
it punt fan nijs en evangeelje
mei in preek en loovjend liet,
kom dêr no nochris om…

Wol is de tsjerke noch it punt
fan bus en mannich rútbiljet
oer Noach en in eksposysje
mei tal bôgen, gjin gebed,
mar wol in bok as stunt.

Sa is it tsjerkeplak de rom
fan troch de ieuwen Offenwier,
it paad fan sûnden nei katarsis,
fan de berte, stjerrend wier,
nei einlings digikom.

It wetter waard ta freon en oare arken
bleauwen lizzen foar de rêst;
dêrachter riisden wenten fan de grûn
op fûneminten djip en muorrefêst,
mar wol tichtby in marke.

Omdat er wenje woe en ek noch farre,
net út need mar foar ’t plezier,
betocht er ’t wettertichte arkehûs
en mei it sicht op nasjonale sier
befoer er Fryslâns marren.