Habakuk:
Ik kin it net begripe
dat God in skurkenaasje brûkt
om folken wreed te straffen:
fisken dy’t er yn syn netten lûkt…
in moardners-offer foar de stipe.

God:
Ik sil it iepenbierje:
skuort de skurk de folken nei him ta,
sêd sil er grif net wurde;
naasjes kinne him mei wurden ha,
dus sil it wee de moardner wierje.

Wee him dy’t ynklaut foar syn eigen nocht.
Wee him dy’t rôvet foar syn stêdebou.
Wee him dy’t misbrûk makket fan syn macht.
Wee him dy’t dronken boarnt om bleat te sjen.
Wee him dy’t foar syn eigen bylden bûcht.

* Profeet Habakuk
op in relykskryn yn de Dom fan Keulen

In stim klonk út ‘e fierte wei
foar wa’t it strange oardiel trochjaan moast:
de godsman Habakuk;
it wie in boadskip dat it leed oansei
troch ’t leger út it easten mei syn foarst:

Ut it easten rop Ik harren op,
Chaldeeërs, in grimmitich folk.

Fan dat skaai giet út in wrede rop,
in wredens skerper as in dolk.

Hynders lykas panters stowe oan,
as steppewolven fluch en fûl.

Ruters fleane út ‘e nacht de moarn
yn, streekrjocht ôf op harren doel.

Wa’t de macht hat, sette se foar gek,
it lot fan keningen is spot.

Dat gjin foarst dy’t harren macht ferbrekt,
wat har de krêft jout, is in god.

Yllustraasje ‘Profeet Habakuk’