De hûn, wol hûndert lopen hinne…
hieltyd wer itselde koarte paad,
net lizzend yn syn springend aard,
hy sit no ienkear yn ’t asyl…
en wer datselde eintsje rinne.

De kij, wol tûzen koarte stappen
by de sleatten lâns, sa yn it rûn,
oan gers en fjouwer magen bûn
en fierder oan har melkerstiid,
dan noch op ’t fel de giele flappen.

De swan dy’t glydt syn gong op ’t wetter,
lit spattend earst, dan steatlik sjen
dat hy breedwjukkich fleane kin,
net bûn troch traaljes en oan tiid,
folsleine frijheid leit him better.

Se ha it lijen hân,
mei ’t skerpe fan in tel
wie ’t skrinen rûnom fel,
dochs hold de rige stân.

As spoaren fan in tiid
fan bloei en ripe frucht
klinkt oer it fjild de sucht:
wol skeind, mar ’t útsicht wiid.

Sjoch dan it wide wetter
as in dûns rûnom it skip
dat fuortglydt ta in stip,
it spoar komt efkes letter.

Gjin spoar bliuwt lang yn stân,
de wite dûns wurdt flak,
de rige hâldt gjin plak,
sa lizze mar en lân.