Wa’t achter sylt, hat minder kâns
om grut yn byld te kommen,
it skûtsje is yn ûnbalâns
en slacht net op ‘e tromme.

Sa slút de Swan fan Donia
as nijeling de rige,
dat skûtsje moat rûtine ha,
dan sil ’t der net om lige.

It Drachtster skûtsje fynt hâldfêst
oan ’t stokje foar it peilen,
wa’t rikt foar ’t fierste, wurdt net lêst,
’t komt oan op lange neilen.

It lykwicht mei de hiele lea
hâldt hy op ’t wiet allinne,
rûtine is syn deistich brea,
hy lit de planke rinne.

Gjin grutter wetter as op Starum,
dêr’t de skûtsjes alle romte ha
om frij te farren;
yn de fûle striid rûn it dêr sa:
twa ha elkoar bar narre.

Doarp Grou, wol wend oan ’t nauwe wetter,
wie op ’t wide danich yn de war
lykas De Lemmer,
dy’t it leafst de romte nimt foar kar,
sa waarden beide remmer.

De liuw, de kening fan de romte,
woe sa net, sloep by de oaren wei,
begûn te rinnen
nei de boei, wylst elk foar pampus lei,
hy soe op Starum winne.