It wie yn de betide moarn
dat fjouwer fûgels saaiden del
op ’t dûbelljocht by fjouwer banen,
swart wie by de witen net yn tel,
de foarm stie harren ek net oan.

De miuwen kriesden moard en brân,
de moard om ’t swarte fearrepak
en brân fanwege ljochtfersmoarging:
trijedûbelljocht op harren plak,
dy swarten holden soks yn stân.

De ielgoes hearde ’t praat ris oan,
mar hold him op syn wize stil,
geniete dûbel fan ’t lemieren:
’t kleurespul mei wyt en swart yn skril
kontrast, en wjukke nei dy troan.

Hoe kinne âlden swije
oer de freugde fan de berte
fan har eigen libbenssin?
Sy ha it bûten setten,
Ilse mar dan ek Marije.

De freugde is ferbylde
yn de fûgel fan it barren,
’t heechste fan de minskeflecht;
foar altyd wurdt bewarre
wat se by de berte fielden.

En kinne âlden swije
oer ’t fertriet by ’t skrinend stjerren
fan wa’t sin joech oan ’t bestean?
Se ha har oppenearre,
byld jûn oan har dochters lijen.

In djip fertriet bleau achter,
dûbelbyld fan stien en misse
fan Deborah’s libbenssin;
foar altyd sil se lizze
mei flak boppe har har wachter.