De fierte lit in oar byld sjen:
twa parallelle spoaren oer de dyk,
yn dit ferbân wol ien tefolle;
stappen stean foar rjochte rêgen,
mar dy krije net gelyk,
wat giet ferlern?

De loft is leech en lit ferlies
sjen fan ’t gaotysk, kriezjend miuwefolk,
in flecht dy’t winternachten wolle;
klomjend by de opklapbrêge
yn de stêd driuwt as in wolk
de flecht oer ’t iis.

It eigen paad, dêr gie ik foar,
mar doe kaam stap foar stap in print,
de spanning wat it wurde soe;
flak achter ’t glês rûn ek in spoar
fan strjitgeweld, ’t wie mar in hint.

Foar ’t klokgeweld wie ’t te betiid,
de slieper hie noch efkes rêst,
gjin spanning oer wat God hjoed woe;
de wrâld mocht trochgean mei de striid,
it libben rûn noch net nei ’t lêst.

Sjedêr de fierte, Offenwier,
ik helle it wat tichterby,
in byld fan skiep en wein, wist doe
hoe’t minsken hiene fan it dier:
in eigen honk en suver frij.