Dan falt de stilte en de maten
sitte swijend om de sike freon,
omdat dy treast betsjutting hat;
Jobs maten binne sa net bleaun,
’t rûn út op folop praten.

Elifaz kaam earst oan ’t wurd,
de wurden streamden út ‘e mûle:
‘Wa’t lijt, stiet by de Hear foar skut,
is skuldich, falt grif yn de kûle.’

Bildad naam it foar God op:
‘De rjochter sil mei ’t rjocht net knoeie,
wat bard is, sjoch dat as in strop,
mar nei de skuld sil ’t libben bloeie.’

Sofar pakte Job by ’t hert:
‘It hert op oarder, dus bekeare,
de lijer hat der dan mei ret,
in nije dei komt fan de Heare.’

Job koe net oars as ek mar prate,
swijend sitte wie der net mear by
om’t freonskip sa gjin wearde hie;
gjin dei waard troch syn antwurd nij,
soe ’t wjerwurd by syn freonen bate?

* William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘Job en syn pratende freonen’

Job koe op ’t lêst der net mear oer,
ferwinske earst syn bertedei
en doe de nacht dat hy it ljocht seach,
dy beide telden net mear mei
en leine yn in ivich tsjuster,
rêst mar sûnder doer.

Doe spriek Job oer in iere dea,
in miskream dêr’t gjinien fan wit
of stoarn nei ’t heinen yn de skurte,
dan hie hy letter net mear lit…
de deade wit fan hjoed noch juster,
men feroaret nea.

Job frege oer de sin fan ljocht
foar ien dy’t net mear libje wol
en stiet jûchheiend by de kûle,
want is de lijensbeker fol,
it iten wurdt de minske bjuster,
stjerre is dan rjocht.

* Léon Bonnat (1833-1922)
Skilderij ‘Job’