It mei, de foet kin op ‘e rem,
de holle efkes bûten it portier,
want sjoch, wat is dat mem?

It kin, twa tsjillen yn de berm,
net lang, want wat de wet wol dat is wier,
mar sjoch, dêr stiet in skerm.

It moat, de foet wer op ’t pedaal,
’t wie koart, mar heit, wy seagen net in sier,
in bon is oare taal.

’t Wie neat, it like nearne nei,
it wiere libben ljochte fierste fier,
want sjoch, in nije dei.

Syn stien stiet op it Snitser hôf,
it joadske, deaden fan de âlde stam,
dêr’t hjoed de snie de skande wisket;
it lyk, sawat in ieu al stof,
wie yn it libben Abraham.

Syn foarfaar Abraham út Ur
waard roppen op te brekken, mei syn stam
te reizgjen sûnder dat se wisten
wêrhinne, dochs de skieppeboer
kaam feilich oan yn Kanaän.

Hoe feilich wie it Snitser gea
foar Abraham doe’t hy noch jonge wie,
syn reizgjen kinne wy net witte;
mei tweintich jier wie hy al dea,
te ier briek ôf syn libbenstrie.

Syn stien, mei sin ek brutsen, riist
de hichte yn, mar ek de himel swijt,
dy’t spriek, sadat se eartiids wisten
dat God de minske paden wiist,
mar net yn Snits syn wei fernijt.