Eunúch Bogoäs ferhelle
Judit dat sy noege waard as gast
om har dan op it feest te earjen;
se knikte, wist hoe’t soks ferrinne moast,
mar soe dat oan gjinien fertelle.

Holofernes spatte fonken
fan ferealens doe’t sy by him lei
oan ’t miel, hysels lei ’t oan op drinken,
safolle dat de holle him neat sei…
en Judit murk it, hy wie dronken.

Joadinne wie se neffens wet,
foar har wie ’t eigen iten rein,
tsjin Holofernes hat se ’t sein,
slûchslim, dêrmei har die taret.

Se sliepte fêst oant middennacht,
doe gie se út ‘e tinte wei,
naam Holofernes’ goedens mei
en rûn foarby de lêste wacht.

De delling fan Betylûa
begroete har, se wosk har dêr
en kipe nei de moarntiidsstjer:
de wink om op ‘e rêding ta.

Alhiel nei geast en lichem rein
rôp Judit oan de Heare God
om bystân yn it nuodlik lot…
doe is se út ‘e delling tein.