De ein wie lykas it begjin:
in lange sleep foar it publyk,
alhiel tsjin de tradysje;
fjirtjin reade flachjes as ludyk
protest, sa hie it dochs noch sin.

Gjin skot klonk oer de stille mar,
gjin suchtsje kaam yn ’t sloppe seil,
mar doe wie dêr dat wyske:
klanken holden ’t silersfeest op peil,
’t publyk wie lykwols yn de war.

De flachjes hiene wis wol sin:
as ôfskie fan in sjuerylid
wie ’t reade doekje hise,
wylst de iene nei de oare hit
oer ’t skipsdek klonk, in oar ferwin.

Se sitte hielendal foarop,
de mannen mei de hannen yn beweech
om oan te jaan: hâld del of stjoer omheech,
falsk starte kostet ús de kop.

Doarp Grou is hast al kampioen,
dus wurdt de strategy gjin risiko,
dat tuike tuike, soms is ’t justjes ho,
want in protest is samar jûn.

Hy sit yn spanning achterop,
de hannen stil, de holle yn beweech,
de finish lûkt, hy stjoert de liuw omheech
en wint, mar mei in koele kop.