It wie mei stoom al gau te dwaan,
masines koene ’t skip wol lûke,
de feart siet der sa fleanend yn,
mar soms koe ’t seil de wyn noch brûke.

In stoomskip foer út Rotterdam
de Skelde op**, ’t wie fier te rûken,
oergeunstich wreekte him de wyn,
mar dochs… de tiid koe ’t fjoer wol brûke.

It wie in tiid fan grut en hurd,
de Atlas soe de wrâld befarre,
mar mei de bou gie ’t yn de wyn,
de reek ferwaaide lykas flarden.

In Ingelsk stoomskip kriich de geunst
fan kening Willem en marine,
it foer it fiere westen yn***,
koe east en west mei stoom ferbine.

* Skilderij út it Skipfeartmuseum te Amsterdam

*** Yn 1827 foer in stoomskip fan de Keninklike Marine
hinne en werom de Atlantyske Oseaan oer

Wêr fynt de minske noch ûntwyk
as buien see en mar opswypkje?
De skonken sakje yn it slyk,
tsjin swiere stoarm is net te dykjen.

De weagen slepe tsjalken mei
en klappe aken tsjin de kade,
it fiskerslibben eaget faai,
de skipper tinkt net mear oan laden.

It kolkjend wetter slacht deryn,
de bûthúsdoar koe it net hâlde,
it bern ferliest it fan de wyn,
de ko hat oeren winnend wâlde.

It lân feroaret yn in see,
de tuorren stekke der noch boppe,
de stêd biedt hjoed in feilich stee…
‘Kom op, dêrhinne!’ wurdt der roppen.

De Lemmer hat syn ‘Wyldeman’,
dy koe de wylde see net keare;
it folk, fan farren yn de ban,
boomt oer de dyk wylst buien beare.

* Yllustraasje ‘Gedenkstukje’
** Yllustraasje ‘De oerstreaming fan 1825 op De Lemmer’