De brune koppen stoarmen oan
mei rûne eagen wach en wiid,
want boppe lei de earste boei;
de foarste siet sawat al op ‘e troan,
dêrachter lôge op de striid.

Fûl yn de skrep op ’t achterdek,
de skoat gleonhastich troch it blok
foar ’t nimmen fan de boppeboei…
net gek, dêrachter kaam it net sa krekt:
in gekkeboel mei gok en flok.

Wol brune koppen, mar gjin troan,
want op it griene achterdek
hie elk de finishboei yn ’t each;
de rappe liuw hold brinzgjend dêrop oan
mei ’t skom fan wille foar de bek.

Hat in skip de gong deryn,
dan fljocht it oer de weagen
mei fjouwer wjukken tagelyk:
troch ’t seil, de fok en beide swurden
komt dit fûgelbyld foar eagen.

As in skip in swurd ferliest,
dan kin it net mear fleane,
mei trije wjukken is it bryk
en foar de wedstriid wjuklam wurden,
troch sa’n drama komt it nearne.

As de liuw komt klear yn byld,
op kop fljocht oer de weagen,
dan klappe wjukken tagelyk
fan swarte guozzen, sûnder wurden
ha se ’t lykwicht skerp foar eagen.