De pommeranten fan Jeruzalem
fernamen ’t wûnder fan Betylûa,
sy reizgen rap nei Judit ta
en earen God en har mei lûde stim.

De froulju kamen út hiel Israel
mei op ‘e holle in olivekrâns,
sy dûnsen by de doarpen lâns
mei Judit, want sy wie by elk yn tel.

Hear Judit, hoe’t sy dûnsjend song in liet
foar God mei bekkens en de rinkelbom:
de swakke brocht de sterke om,
de Hear Almachtich holp by dizze died.

De froulju dûnsen nei Jeruzalem,
dêr’t Judit joech de oarlochsskatten oer,
in offerfeest fan lange doer,
by einbeslút hie nimmen noch in stim.

Sjoch Judit, hoe’t sy yn Betylûa
it libben libbe sa’t sy earder die,
allinne, altyd út ‘e rie,
de fijân kaam net wer nei ’t berchlân ta.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Judit’

Doe’t it yn it easten dage,
foelen strielen op ‘e kop
fan Holofernes oan de muorre;
de manlju namen harren wapens op
en koene ’t kriichsplan maklik drage.

Wachten skuorden grutte eagen,
’t gie troch ’t kamp as diggelfjoer
dat slaven fregen om te stjerren;
har liken wiene foar de fûgels foer,
de stêd waard fan de ierde reage.

Holofernes lei te sliepen,
tocht Bogoäs, mei dy frou,
dus rûn de eunuch nei de tinte;
it lichem sûnder holle kaam him rau
op ’t liif, de mûle foel him iepen.

Oeral klonken bange gjalpen,
’t leger flechte yn panyk,
benaud dat slaven deadzje soene;
hiel Israel waard fan de kriichsbút ryk,
de Iene hie troch Judit holpen.

* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘Judit lit de holle fan Holofernes sjen’