Se stoden op har ta,
Suzanne koe gjin kant mear út,
fernaam… se woene sa en sa,
it bleau net inkeld by in tút.

Suzanne kaam foar ’t blok:
‘Do hast in keardel by dy hân,
dus leave, soargje foar wat lok
foar ús, dan bisto út ‘e brân.’

Se skreaude moard en brân,
de leagen leaver as har lea,
de drift sloech oer nei ûnferstân:
de rjochters winsken har al dea.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Suzanne en de âlderlingen’

Yn hûs kaam mannich gast,
twa rjochters wiene der ek by,
mar rjocht sa’t dat yn ’t libben past,
naam elk fan har wat al te frij.

Se gluorken nei de frou
fan ’t hûs, elk op syn eigen tiid,
de eagen namen ’t net sa nau,
de driften giene oan de striid.

De grutte tún by ’t hûs
wie foar Suzanne ’t paradys,
in fleurich libben by de rûs,
mei rjocht en reden wie sy wiis.

De rjochters, hiel apart,
mar ’t moast sa wêze, tagelyk,
bejoegen harren ek op paad,
it paradysferhaal rûn bryk.

* Hugues Merle (1823-1881)
Skilderij ‘Suzanne yn bad’