Hy hong fier boppe ’t fytspaad yn de beam,
in stalling logysk foar wa’t yn de loft
as fytser toeve al in skoft,
fersille yn in dream.

Hy liende ’t karke fan syn leave faam
omdat er wat yn wetterfytsen seach,
in dronken feint fan weach nei weach
dy’t frjemd telâne kaam.

De wierheid riist dochs boppe weach en wolk,
brekt los en dinderet rap oer wei en rail,
is dan ek multyfunksjoneel:
de bolle ken syn folk.

Hy fong yn stilte foar de stoarm,
om’t fisken al yn ûnrêst reitsje
lykas fûgels op ‘e wyn;
de fiere wolk koe noch neat meitsje,
kriich de gong der mar net yn,
lykwols de sinne sloech alarm.

De beammen rjochten doe de rêch,
de poel sloech los yn wylde weagen,
want ynienen wie der wyn
mei fûgels dy’t noch amper fleagen,
saaiden oer, de fierte yn,
foar skipbrek hielendal gjin each.