Al wer in snein, mar diskear yn de dize,
dat de wrâld lei fierder wei,
hoewol’t in fisker wie my nei
sa’t hy dêr siet yn meditaasje.

Wa soe sa’n man dan noch it sneinspaad wize,
wat foar wei dat wêze mocht,
hy siet dêr djipper as ik tocht,
wylst foer in sierlik skip mei faasje…

… op him ta, mar hy bleau op syn eigen wize
sitten, stoarjend nei it wiet
sa’t dat by meditaasje giet,
gjin each foar de antike graasje.

De skippersfrou stie op it dek, tocht ik, te sjongen,
mar dat wie it oanlispraat,
se hie it foarste tou paraat
en frege: ‘Ha jo al wat fongen?’

It gie oan him foarby, ’t siet djipper as wy tochten
hoe’t er fiske dêr op snein,
hie noch gjin wiis of stom wurd sein,
wylst yn it easten ’t swurk al ljochte.

It skip lei fêst, ik seach it wie in nije skokker,
hearde wat oer tsjerklik Sneek
en dat se woene nei de preek.
Hy sei: ‘It wurdt hjir hieltyd drokker.’

Hy hong fier boppe ’t fytspaad yn de beam,
in stalling logysk foar wa’t yn de loft
as fytser toeve al in skoft,
fersille yn in dream.

Hy liende ’t karke fan syn leave faam
omdat er wat yn wetterfytsen seach,
in dronken feint fan weach nei weach
dy’t frjemd telâne kaam.

De wierheid riist dochs boppe weach en wolk,
brekt los en dinderet rap oer wei en rail,
is dan ek multyfunksjoneel:
de bolle ken syn folk.