De tweintichste lei achter har
mei aloan rapper troch de tiid,
mar oma’s hannen breiden stadich troch
en rekken triedden yn de war
troch krisis, krupsje, jierren striid,
dan wie har memme-earm der noch.

Doe kaam de tiid dat elke plint
te leech lei foar de knibbelskiif,
sadat de opstapstoel har foarlân waard;
se woe net ha lykas it rint
by ’t stiver wurden fan it liif,
it lei net yn har âlde aard.

Fan dei en oere wit sy net
mear no’t foargoed it triewurk leit,
lykwols de ieu stiet klear op it portret.

Wêr’t earder heidefjilden leine
mei hjir en dêr in spitten hut,
dêr’t folk it libben lijend droech
mei soms in flok of biddend wurd,
dêr ride no de djoerste weinen.

Se ha in mar foar hichten groeven
foar fjilden om in bal te slaan
en wenten, wrydsk en unifoarm
om sels noch sier en swier te jaan,
in plak om libbenslang te toevjen.

Wol weagjend lân en wetterweagen,
mar heidetinten hat it net,
wol sier by froast en winterstoarm,
dan wurdt it wiet yn ’t keunstwurk set
as fariaasje foar wat pleage.