Weidûkt leit er yn de moarntiid
as it tsjuster noch de oermacht hat,
lykwols bedrige troch de folle moanne.

Dy hat skynd de nacht troch, lânwiid
dûkten swakke strielen nei de grûn,
mar nei dat skynsel kraaide noch gjin hoanne.

Weidûkt ûnder ’t stjelpdak lei de
boer yn ûnmacht yn de neare dream
dat hynst en merje ’t diene, mar gjin soannen.

’t Earste ljocht strykt oer de greide,
wylst de moanne sakket en in beam
is klear foar ’t heinen, tûken wurde hannen.

Foar de hoanne is er wekker,
stekt de hannen nei de oeren út
en wit al ier, de takomst leit oan bannen.

’t Brochje leit him lang net lekker,
lit him witte, is it wol sa sûn
om nachts de neare merje yn te spannen?

By it opgean fan de sinne
sjocht de boer de dei wer troch in gat,
hoewol’t it krús noch stiet foar sûnder soannen.

De evolúsje stribbet aksje nei,
de driuw giet heger as de beam,
it is de flecht fan nacht nei dei,
foar ’t minskdom bliuwt it noch in dream.

De keunstner jit de flarden yn in byld,
dat statysk siket om de flecht
op wjukken earst noch wif en wyld,
dan op termyk, mar ’t wurdt nea echt.

’t Is nacht noch, dat hy hat de hichte socht
mei útsicht op ‘e nije dei,
evoluearret sa’t er fljocht,
yn aksje, by it minskdom wei.