It sinde him dy moarntiid net,
hy hie de eagen amper iepen
of hy waard foar joker set,
foar ’t earst yn syn bestean fersliepen.

De tsien kollega’s yn de pronk
beseagen laitsjend syn ellinde,
hoe’t er yn de fearren sonk,
wat yn it hert stiek, him min sinde.

Beret socht hy it hegerop:
in argumint foar hoe’t it barre
koe, hy seach in sinnestop,
dat wie syn kâns om him te warren.

De tsien kollega’s socht er op,
dy soene rap syn gloede fiele,
heger kamen kop en krop,
syn fearren waarden sinnestrielen.

Gjin beweging sûnder doel,
tichtby of yn de fierte,
de ien berikt it koel
en oaren yn de hjitte.

’t Waggelet, tripket, swimt en fljocht,
wat libbet dat moat frette,
de dei troch in gefjocht,
net altyd neffens wetten.

Einen, markols op ‘e grûn
krioelje om de krommen,
troch minskehân har jûn
om hjoed wer troch te kommen.

Miuwen bliuwe yn de flecht
en dûke om te heinen,
se fine harren echt
sa goed wol as de einen.

Mar noch heger fljocht it folk,
in stribjen sûnder remming,
noch yn in rôze wolk,
gjin weet fan de bestimming.