’t Wie snein, de sânde dei,
de rêst, dus gjin gesleep
op wetters en oer wegen;
skippen leine yn de greep
fan trossen nei de kaai.

’t Wie frjemd, want op it dek
fan ’t sleepskip lei in koer
dy’t om in eintsje frege
dat al aaien lizzend foer
fan Houkesleat nei Lek.

Gjin eintsje fleach op snein
deryn, ’t lei yn de rêst
en woe net op ‘e Ara
yn it pappegaaienêst:
in ein bliuwt altyd ein.

Krekt dêrom binne yn sân hasten
peallen yn de boaiem slein
mei dwerse stangen fan sterk stiel,
bestân tsjin sinne en tsjin rein,
geskikt foar lea mar ek foar siel,
en net te bûgjen troch in hufter.

Mar bûgje foar de stobbewylgen
dy’t al mannich jier trochstien
ha, altyd noch mei tûkehier;
’t is mei har mage no wol dien,
sy libje troch, ’t is stjerrend wier:
in wylch trimt net, mar lit him trimme.