Djip fart it stiel troch it kanaal
mei tal fan frachten tusken kop en kont,
de skippen sprekke
swiere taal.

Licht glydt it hout oer mar en poel
mei inkeld ien dy’t oandriuwt op en del,
de kano’s hawwe
nocht as doel.

It wetter draacht wat fleane kin,
al is it dan gjin strânljip, skries of swel,
de guozzen hawwe
’t wiet as fan.

Fier boppe alle dakken út
besylde Snits mei giel en swart
de wolkeboeien fan it feest:
it reinde pils, it broeide nei in tút,
sa wie de nacht te koart
foar ’t striden yn de race.

’t Marineskip lei oan de kaai
noch foar’t it frijgefjocht begûn,
’t gie om previnsje mei ’t kanon,
dat inkeld skeat as ien yn ûnmacht lei
of nachts de koers net fûn
mei bier of raceballon.

De sliepsek woe moarns net mear út
en kleefde oan it duo fêst,
dat by it fet fan giel en swart
lânsgong, no sûnder taal of tút,
de wike rûn nei ’t lêst:
te koart, tefolle bard.